ANALOGI KESULTANAN SULU DAN PERSOALANNYA

Terharu bila mendengar perkhabaran kematian anggota polis akibat serangan mortar oleh penceroboh yang mengelarkan diri mereka adalah Tentera Di-Raja Kesultanan Sulu. Takziah MKT ucapkan kepada ahli keluarga wira yang terkorban.

Sebenarnya agak lucu bila dikaitkan penceroboh ini dengan waris Kesultanan Sulu.

Mari kita imbas kembali sejarah Kesultanan Sulu terlebih dahulu.

Wilayah-wilayah yang menjadi hak Kesultanan Sulu termasuklah Jolo, Palawan, Semenanjung Zamboanga, Basilan dan Tawi-Tawi di Filipina, selain Sabah dan Pulau Balambangan di Malaysia. Kepulauan Spratly juga didakwa di bawah hak Kesultanan Sulu.

Kejadian yang terbaru ini adalah berhubung kait dengan ingin mengambil Sabah daripada Kerajaan Malaysia oleh seorang bangsawan Sulu yang TIDAK diiktiraf oleh mana-mana negara akan waris Kesultanan Sulu.

Ini adalah kerana kerajaan Filipina telah berhenti mengiktiraf Sultan Sulu sejak kemangkatan Sultan Mohd. Mahakuttah A. Kiram pada tahun 1986. Kini terdapat dua pihak utama yang mengaku sebagai Sultan Sulu:

Pertama, Muedzul Lail Tan Kiram, anak kepada Sultan Sulu terakhir yang diiktiraf kerajaan Filipina, Sultan Mohd. Mahakuttah A. Kiram. Beliau dilantik sebagai Raja Muda pada hari penabalan bapa beliau sebagai sultan.

Majlis penabalan Sultan Mohd. Mahakuttah A. Kiram sebagai Sultan Sulu pada 1974. Kelihatan sedang berjalan ialah anak beliau, Muedzul Lail Tan Kiram, yang ditabalkan sebagai Raja Muda. Kumpulan penceroboh ialah pengikut Ismael Kiram II, yang tidak pernah ditabalkan sebagai Sultan Sulu yang diiktiraf oleh kerajaan Filipina.

Kedua, Ismael Kiram II, abang kepada ketua penceroboh, ‘Raja Muda’ Agbimuddin Kiram. 

Masyarakat Sulu harus sedar yang sebenarnya mereka sudah TIADA hak lagi keatas kedaulatan Sabah kerana perkara ini sudah termeteri didalam lipatan sejarah yang Sabah tidak pernah menjadi pusat Kesultanan Sulu.

Malah, Sabah dianggap kurang penting oleh Kesultanan Sulu sehinggakan ia DISERAHKAN kepada British North Borneo Company pada 22 Januari 1878 oleh datuk penceroboh ini iaitu Sultan Jamalul A’lam .

Malaysia telah membayar ‘cession money‘ sebanyak USD5,000 setiap tahun kepada waris Sultan Sulu yang sah. ‘Cession Money‘ ialah bayaran penyerahan, dan bukan bayaran sewa. Selain Sabah, terdapat wilayah-wilayah lain di dunia yang diserahkan (ceded) dengan bayaran, contohnya:

1. Louisiana, diserah oleh Perancis kepada Amerika Syarikat dengan bayaran berjumlah USD15 juta, atau kurang USD0.03 seekar.

2. Alaska, diserah oleh Russia kepada Amerika Syarikat dengan bayaran USD7.2 juta, atau USD0.02 seekar.

Jika Sabah bukan disewa ataupun dipajak, mengapa pula waris Kesultanan Sulu (palsu) ini mahu menuntut sesuatu yang BUKAN lagi milik mereka?

Geran pajakan yang dijadikan sumber konflik telah ditandatangani oleh Sultan Sulu, Sultan Jamalul A’lam dengan Gustavus Baron de Overbeck serta Alfred Dent, yang mewakili British North Borneo Company, pada 22 Januari 1878. Tetapi geran pajakan yang ditandatangani antara British North Borneo Company dan Kesultanan Sulu itu, telah diatasi oleh Protokol Madrid 1885.

Penjajah Sepanyol, yang menguasai wilayah-wilayah Kesultanan Sulu ketika itu, telah menandatangani perjanjian dengan Negara Jerman dan British pada 7 Mac 1885 telah melepaskan segala tuntutan terhadap kedaulatan Sabah:

Article 3

The Spanish Government relinquishes as far as regards the British Government, all claim of sovereignty over the territories of the continent of Borneo which belong, or which have belonged in the past, to the Sultan of Sulu (Jolo), including therein the neighboring islands of Balambangan, Banguey and Malawali, as well as all those islands lying within a zone of three marine leagues along the coasts and which form part of the territories administered by the Company styled the ‘British North Borneo Company’.
(Kerajaan Sepanyol melepaskan kepada Kerajaan British, semua tuntutan kedaulatan ke atas wilayah-wilayah benua Borneo yang dimiliki, atau yang telah dimiliki pada masa lampau, oleh Sultan Sulu (Jolo), termasuk pulau-pulau Balambangan, Banguey dan Malawali yang berhampiran, dan semua pulau-pulau yang berada di dalam zon tiga liga marin di sepanjang pesisir pantai dan membentuk sebahagian wilayah yang ditadbir oleh Syarikat yang digelar ‘British North Borneo Company‘.)14

Dan Empayar Kesultanan Sulu dianggap telah tamat sebaik sahaja Sultan Jamalul Kiram II menandatangani Perjanjian Carpenter pada 22 Mac 1915, yang menyerahkan segala kuasa politik beliau kepada Amerika Syarikat.

Apabila Tanah Persekutuan Melayu ingin bergabung dengan Sabah untuk pembentukan negara Malaysia, mendapati bahawa 1/3 penduduk Sabah dan Sarawak menyokong kuat pembentukan Malaysia, 1/3 lagi menyokong projek Malaysia dengan syarat hak mereka dilindungi, manakala kumpulan 1/3 yang terakhir terbahagi antara mereka yang mahukan kemerdekaan dan mereka yang mahukan pentadbiran British diteruskan. Ini berdasarkan kepada Suruhanjaya Cobbold 1962. Tiada pula sebarang BUKTI yang menyatakan sokongan daripada masyarakat Sulu untuk kembali kepada pemerintahan Kesultanan Sulu.

Jika Kesultanan Sulu mendakwa bahawa Sabah adalah milik mereka, maka adalah konsisten bagi Kesultanan Sulu untuk tidak sahaja membuat tuntutan terhadap Sabah semata-mata, malah juga menuntut dan menguasai pusat pentadbiran mereka sendiri di Jolo, selain wilayah Palawan, Semenanjung Zamboanga, Basilan dan Tawi-Tawi di Filipina yang juga mereka dakwa merupakan milik mereka.

Tetapi persoalannya, mengapa perlu Sabah diutamakan sedangkan pusat pentadbiran Kesultanan Sulu adalah di Pulau Jolo dan pulau tersebut adalah didalam wilayah Filipina? Bukankah sepatutnya para penceroboh ini mendapatkan kembali pusat pentadbiran negaranya terlebih dahulu daripada menuntut wilayah yang dahulunya terbuang?